PRZEMIENIENIE PAŃSKIE

Uroczystość Przemienienia Pańskiego obchodzona jest przez Kościół 6 sierpnia. Jest to dzień radości i nadziei, że nasze przebywanie na ziemi nie będzie ostateczne, że przyjdzie po nim nieprzemijająca chwała. Przemienienie to jednak nie tylko pamiątka dokonanego faktu, to nie tylko nadzieja także naszego zmartwychwstania i przemiany. To równocześnie nakaz zostawiony przez Chrystusa, to zadanie wytyczone Jego wyznawcom. Warunkiem naszego przemienienia jest przemiana duchowa, wewnętrzne i uparte naśladowanie Chrystusa. Ta przemiana w zarodku musi mieć podstawę na ziemi, by do swej pełni mogła dojść w wieczności. W drodze ku wieczności uczeń Jezusa musi być Mu wierny: myślą, słowem i chrześcijańskim czynem. Chrystus obiecuje, że będziemy królować razem z Nim tam, gdzie – za Piotrem – będziemy powtarzać: „Mistrzu jak dobrze, że tu jesteśmy”. Warunkiem jest to, abyśmy już teraz pamiętali   o tym, co dla nas przygotował Bóg i abyśmy każdego dnia karmili się Jego Słowem i Ciałem. On chce, abyśmy ufnie i wytrwale się do Niego modlili, służyli bliźnim, rozwijając w sobie cnoty. Takie dążenie do przemiany będzie odpowiedzią na zaproszenie św. Pawła Apostoła: „Przemieniajcie się przez odnawianie umysłu” (Rz 12, 2).

WNIEBOWZIĘCIE NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY

Uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny jest uwieńczeniem wszystkich uroczystości Maryjnych roku kościelnego. Stanowi dopełnienie tego wszystkiego, co Kościół od najdawniejszych czasów rozpoznawał i czcił w osobie i życiu Maryi. Jest synowskim uściskiem Matki, która jak kiedyś swojego Syna, tak dzisiaj Jego Kościół, ma stale w swoich ramionach. W roku 1950 dodano do Litanii Loretańskiej wezwanie „Królowo Wniebowzięta”. Święto te przypada w momencie, gdy dojrzały zboża, rolnicy kończą żniwo a na łąkach ponownie kwitną trawy i zioła. Wielki trud polskiego rolnika przynosi plon a w rękach naszych  wieńce złocistych kłosów, polnych ziół i owoców do poświęcenia. Błogosławiony owoc ziemi i pracy rąk ludzkich przyniesiony  w darze naszemu Stwórcy na podziękowanie. Zanim ten owoc dojrzał, potrzeba było wspaniałego nasienia – daru Stwórcy, darów matki ziemi, dogodnych warunków dla wzrostu, słońca i wilgoci oraz ludzkiego trudu. Wszelkie dobre rośliny i zboża rosną powoli, wymagają szczególnej opieki i troski, narażone są na złe wpływy otoczenie, niespodzianki środowiska i klimatu. Zło zaś jak chwast rośnie szybko i stara się zagłuszyć, zniszczyć swą obecnością. Kiedy patrzymy na przyniesione ziele, kwiaty, zioła i zboże – widzimy ich pełną dojrzałość, przydatność do naszego doczesnego życia, jako wypracowany z trudem chleb, potrawy, lekarstwa. Niech „wielki znak Niewiasty” będzie dla nas wskazaniem, że zdążymy do nieba wraz z Maryją. I niech nam to uświadomi, że nasza Ojczyzna jest w niebie, ale idziemy do niej krocząc po tej ziemi – naszej polskiej. I trzeba nam wpierw ją ukochać, aby później ukochać niebo.

W tym dniu podczas Mszy św. dokonywany jest obrzęd poświęcenia ziół i kwiatów.

MYŚL MIESIĄCA

„ Wcale nie trzeba wielu słów,

 aby się dobrze modlić”.

                                                                                  (św. Jan Maria Vianney)